به هر چه دل خوش می کنم، پر می کشد و می رود... باید بگذارم و بروم...

دلم گرفته

کاش هیچ وقت قلم هم به دست نمی گرفتم

کاش سواد هم نمی داشتم

نه می آمدم و نه می رفتم

دلم گرقته

گاهی که فکر می کنم می بینم دلم به هیچ چیز خوش نیست

اصلا نمی تواند باشد

می خواهم فکر نکنم و باز می کنم

انگار راه فراری نیست از این دایره ی پوچِ بودن

و نیست

و نیست

و نیست