او ی من

صبح باهاش حرف زدم، آرام و همیشگی بود. برای عصر قرار گذاشتیم که ساعتش رو که دستم جا مونده بود بهش پس بدم. یه ساعت سواچ بود با بند مات نقره ای، لنگه اش رو روزی برای کسی کادو خریده بودم. دلم خواسته بود که پیشم جا بمونه. بهانه ی دوباره دیدنش بود. آماده شدم و راه افتادم، پالتو قرمز و روسری با زمینه زرد و پر از گل پوشیدم که شاد باشم، که آخرین دیدارمون شاید تلخ نباشه. تمام راه چشمم به مسیر بود و فکرم پی اینکه فقط می خواد ساعتش رو پس بگیره؟ وقتی اومد و پیشم نشست دلم باز لرزید و شاید چشمام هم اشکی شد. پرسید: چرا این شکلی شدی؟ جوابی نداشتم گفت: می دونم دوستم داری، منم دوستت دارم اما منطقی نیست ما باهم باشیم. ... و رفت نه ساعتی دست من موند، نه بهانه ای... فقط دلم دستش جا موند.